De Diamantroof
Als escape game of niet?

De Antwerpse Diamantroof

“Jongens, dit hebben we vrijwel vlekkeloos gedaan,” Leonardo Notarbartolo’s stem vulde de het lege kantoor, terwijl hij en zijn groep neerkeken op de zakken met diamanten. “Al dat oefenen was dus niet voor niets, ik was al bang dat dat een verloren investering zou zijn,” voegde de King of Keys toe. De oude man had gelijk, de overval die ze zojuist hebben gepleegd was het product van meerdere oefeningen. Met een replica kluis en al, en meerdere diep uitgewerkte plannen heeft de groep dit mogelijk kunnen maken. “Nee, nee,” Speedy tikte ongeduldig en onophoudelijk op zijn knie. “We kunnen pas juichen wanneer deze roof officieel vlekkeloos is. Al het mogelijke bewijs, het moet allemaal weg.”

Het Monster stond op, bijna bevend in zijn schoenen. Zijn initiële woede was te voelen in de gespannen lucht. “Absurd! Waarom diamanten roven als we ze onmiddellijk weer wegdoen? Speedy, ben je getikt?” Speedy trok gauw en huiverig zijn mond open, maar de Genius nam het woord voor hem. “Monster, je begrijpt hem verkeerd. Hoewel deze diamanten óók bewijs vormen, is dat niet wat hij bedoelt. Kijk om je heen,” verspreid door de ruimte lagen talloze bladen met strategieën en taakverdelingen. “Eén van die bladen is al genoeg om ieder van ons op te sporen, en één van ons is al genoeg om ons allemaal te pakken te krijgen.” Het Monster zweeg.

“Speedy en Genius hebben gelijk,” galmde de leider, Leonardo, die nu elk van zijn mannen aankeek. “Wat mij betreft hebben we geen tijd te verliezen. Tot nu toe is alles verlopen zoals we het gepland hadden, beter kan het niet. Laten we het dan niet verpesten door zulk onnozel gedrag. Dat is het niet waard.” De overweldigende stilte bevestigde de woorden van de leider.
“Mooi, dan stel ik voor dat ik samen met Speedy al het bewijs uit de weg zal ruimen,” scherp haalde Speedy adem, maar Leonardo bleef praten. “Ik raad aan dat de rest zich bezighoudt met dagelijks activiteiten, om verdenkingen op een minimum te houden.” “Maar Leonardo, we hebben zelfs alle bewakingsbeelden kunnen verwijderen. Dankzij onze werkwijzen zijn alle herleidingen naar ons gelimiteerd tot de inhoud van deze kamer,” het Monster gebaarde rondom zichzelf. “Zijn al die maatregelen nog nodig?” Hij ontving een pijnloze klap tegen zijn nek. “Monster! Ik had jou niet zo naïef ingeschat, is dit hoe je bent na het uitvoeren van een succesvolle zaak?” Wederom zweeg het Monster.

“We hadden het net ook uitgelegd,” vervolgde Genius, “we kunnen niet voorzichtig genoeg zijn. Laat Leonardo en Speedy het voor je oplossen, daarna kunnen we weer vrijuit.” “Hoe lang nog?” Speedy’s stem huiverde. “Hoe lang wat?” De handen van de leider gleden streng over het stuur. “Totdat we er zijn, ik vind het nogal riskant met deze lading achterin,” hij wees naar achteren, naar het overige deel van het busje waarin ze reden. “Luister, maak je nou niet zo druk. Dit is het enige deel waar we überhaupt gevaar kunnen lopen. Ik ben van plan alles te vernietigen voorbij de Franse grens, voor de zekerheid. Dus alsjeblieft, blijf een beetje kalm.” Leonardo’s gladde toon bracht zijn partners mentaliteit weer tot een stilte. Zo reden ze Frankrijk binnen. Leonardo had een groot terrein gevonden om het bewijsmateriaal te deponeren, in de vorm van een bos.

Inmiddels begon het te schemeren, en met brede koplampen werd het busje al snel overschaduwd door het bladerdak. Elke boom leek als een schim voorbij te vliegen, dankzij de minder donkere lucht aan de horizon. Na zo’n tien minuten gereden te hebben, zette Leonardo de motor stil. “Dit lijkt me ver genoeg. Kom, pak die zaklamp.” Speedy sloeg de portier achter zich dicht, en de klap galmde door het lege bos. Diep haalde hij adem, wat gevolgd werd door een klein dampwolkje nadat zijn adem blootgesteld aan de koude buitenlucht. Een gewicht dreunde in zijn zij, nadat Leonardo het naar hem wierp. Haastig en klunzig ving hij zijn helft van het bewijsmateriaal. “Ik ga die kant op, zoek een plekje voor jouw deel en verbrand het. Je mag het daarna ook begraven als je wilt, maar tegen die tijd is het overbodig. Ik zie je zo hier weer,” Leonardo keerde zijn licht weg van Speedy en verdween langzaam in de schaduw van het bos.
“Oké…” Angstig probeerde de alleen gelaten crimineel zijn lamp aan te krijgen, en na drie keer geslagen te hebben kon hij weer zien. Voorzichtig wankelde hij nu zelf het bos in. ‘Als we het hier achterlaten,’ dacht Speedy, ‘zullen we vrij zijn van deze last, toch?’ Hij knielde tot de grond, en legde daar zijn stapel neer. De plannen, de uiteindelijke uitvoering van de roof, het lag allemaal voor hem.

Dat was echter wat hij probeerde te geloven, dat al het bewijs hier lag. Dat ze niks waren verloren. De mogelijkheden vlogen voorbij zijn ogen, zijn realiteit trok hem naar de grond. De laatste paar dagen flitsten langs hem, terwijl hij wanhopig zocht naar een ontkenning voor zijn angsten. Met een versnellende ademhaling richtte Speedy zijn ogen naar de lucht, vertroebeld door de opstijgende damp.
“Dit kan niet, ze hebben alles…” Fluisterde Speedy, “Dat moet wel, het kan nooit zo makkelijk zijn geweest. Ze zullen ons vinden, of niet soms…”
Ongeduldig en onophoudelijk tikte hij op zijn been. Er kwam geen eind aan. “Speedy,” klonk een stem. “Speedy!” “Leonardo?” “Heb je-” de leiders ogen vielen op de nog intacte stapel papieren. Hoewel zijn partner wist waar hij het over had, gaf hij geen antwoord. “Verdomme, we hebben geen tijd meer!” Leonardo trapte de stapel papieren onder een struik. “Kom op, we gaan! Ik zag net een zaklamp schijnen in de verte, we moeten onmiddellijk weg!” De afwezige Speedy werd van de grond getrokken en naar de bus gesleurd. “Alsof ze dit nog zullen vinden,” mompelde Leonardo.

De (bijna) perfecte roof

In februari 2003 pleegde Leonardo Notarbartolo de ‘roof van de eeuw’, samen met vier anderen. De vier medeplichtigen hadden ieder een alias; Speedy, the Monster, the Genius en the King of Keys. Het doel: de Antwerpse diamanten sector. Deze roof staat niet voor niets bekend als de roof van de eeuw, want Leonardo en zijn bende zijn er bijna vlekkeloos vanaf gekomen. Honderd miljoen dollar aan diamanten hebben zij gestolen, met een plan zo doordacht, dat je het ze eigenlijk wel zou gunnen. Elk van de leden had zijn eigen rol in het plan. Speedy was er om het bewijsmateriaal achteraf te verwijderen. The Monster had eigenschappen als lock picking en als elektricien. The Genius verdiepte zich in alarmsystemen en the King of Keys was één van de beste sleutelmakers ter wereld. Met Leonardo als leider, wisten zij gezamenlijk de Antwerpse kluizen te overwinnen en de buit eigen te maken.

Wat was het escape plan?

De groep zou regelmatig hebben gesurveilleerd, en de dag vóór de roof heeft Leonardo de meeste alarmsystemen tijdelijk onklaar weten te maken. Zo heeft hij de bewegingssensoren met haarspray kunnen verblinden. Vervolgens zou hij op stand-by blijven staan om samen met de groep weer zo snel mogelijk te kunnen vertrekken. Terwijl de sensoren nog gedeactiveerd waren, maakte the Genius hier gebruik van om het hele alarmsysteem plat te leggen. Nu kon de rest van de groep ook de camera’s bedekken. Ten slotte omzeilde hij het magnetische beveiligingssysteem van de kluis. Van eerdere opnames was the King of Keys in staat om de sleutel van de kluis na te maken. Deze paste inderdaad en gaf de groep toegang tot de inhoud van de kluis. De laatste stap was om de overige beveiligingssystemen binnenin de kluis onklaar te maken, dit was de taak van the Monster. Zo was alles op zijn plaats gevallen, en konden de plunjezakken worden gevuld.

Een teleurstellend einde

De roof was een succes, en het zou de beste van de eeuw zijn geweest. Het enige wat de bende nu nog te wachten stond, was het vernietigen van het laatste bewijs. Dit waren al hun fysiek gemaakte plannen. Samen met Speedy ging Leonardo naar Frankrijk om daar het bewijs te vernietigen, maar helaas zou Speedy’s stressvolle aard hun uiteindelijk de kop kosten. De gehele weg naar Frankrijk was hij namelijk onzeker over het vervoeren van deze bewijsmaterialen en een laatste paniekaanval heeft hem weerhouden van het verbranden van de spullen. Hoewel de helft verbrand was door Leonardo en Speedy’s helft nog steeds goed was verstopt, zou het onvermijdelijk toch nog gevonden worden. De intacte plannen linkten met gemak aan Leonardo en veel van zijn leden. De leider zelf kreeg tien jaar celstraf, en iedereen was opgepakt. Behalve the King of Keys, de politie heeft hem tot heden aan toe niet kunnen vinden en identificeren. Dit is dus hoe de potentiële ‘roof van de eeuw’ tot een teleurstellend einde is gekomen, zelfs na al die grondige planning.